Een weekje La Carihuela is voorbij voor je het weet

Ondanks dat we dit keer negen dagen gingen vloog het voorbij. Het blijft voor mij een soort thuiskomen omdat ik in de loop der jaren veel goede vrienden en bekenden heb gemaakt in La Carihuela. Leuk elkaar weer te zien en bij te praten.

Ik hoor vaak je kan toch net zo goed in Leiden blijven want je komt half Leiden tegen in La Carihuela. Daar is toch wel iets tegen in te brengen. Hier zit ik binnen vijf minuten op het strand, is het bijna altijd lekker warm, zijn de prijzen een stuk gunstiger en je komt zoveel Leidenaren tegen als je zelf wil. Smaken verschillen en daarom zit niet iedereen in de dezelfde restaurants of kroegen. Maar uitzondering bevestigd de regel want er zijn ook Leidenaren waarvan ik weet dat ik ze tegen ga komen in de Heineken Corner als ze er gelijk met ons op vakantie zijn. Dat kan zomaar zijn of in dit geval bij de bingo, waar we meerdere leuke geldprijzen binnen haalden 🙂

De Heineken Corner is van begin af aan mijn stamkroeg en Patty, Rien en Sylvia zijn gewoon heel goede vrienden geworden in de loop der jaren.

En natuurlijk zijn de optredens van Patty altijd helemaal top.

Overdag over het algemeen lekker rustig gehouden, eerst even ontbijten/ lunchen op de Calle Bulto of de boulevard.

Gewoon leuk even over de boulevard en door de winkelstraat te slenteren.

’s Middags lekker in het zwembad liggen. Ik ben tegenwoordig niet zo’n puur strandmens meer, dat zwembad vind ik veel lekkerder.

En dat zwembad ligt dan weer beneden, dus even de lift in en gaan liggen.

Trouwens ’s avonds ziet het zwembad er ook mooi uit.

Soms kijk ik mijn ogen uit hier in Spanje. Ik heb met bewondering, nee afschuw zitten kijken naar de mannen die aan het werk waren bij het zwembadje aan de overkant. Ongelooflijk ik heb ze in een week zien doen wat wij in een halve dag doen. Kreeg bijna de neiging naar beneden te gaan en te zeggen hier die schep dan haal ik het even weg. Ik had trouwens ook nog nooit iemand zittend een kuil zien graven 🙂

Ze halen hier in de bouw toch rare dingen uit. Ik zag twee schilders, de een stond te kijken en aanwijzingen te geven aan de andere die met een stok en een verfroller eraan een muur stond te schilderen. Maar de man op de foto moet niet in de bouw, maar in het circus werken. Hij haalde bloedlinke capriolen uit.

Als je klettert ben je er geweest of zit je de rest van je leven in een scootmobiel. Een voordeel in een scoot val je niet op, die zijn er zat 🙂

Je kan wel zien dat Presley een kind van horeca-ouders is. Sommige dingen worden bij kinderen met de paplepel ingegoten, maar Presley wordt met de fles groot gebracht. (voordat er azijnpissers gaan zeiken, natuurlijk was de fles leeg)

Roeien op zich is al een zware sport, maar op zee lijkt het me nog zwaarder.

De allereerste keer dat ik hier was namen Gösta en Hennie mij mee naar El Corralon een visrestaurant in Arroyo de la Miel. Ze hebben daar echt de lekkerste sliptong die naast je tafel wordt gefileerd. Ik heb altijd de pech zelfs in een visstick nog een graat te vinden, maar hier nog nooit een graat gezien of geproefd.

Ik hoefde dan ook geen seconde na te denken toen Theo mij uitnodigde om samen met Joke en Jos Nieuwenburg, Wim Kok, Sylvia Verhoeven en Petra Schmidt een avondje naar El Corralon te gaan.

Op mijn terras is het al een moeite de bloemen een beetje mooi te houden, knap hoe ze het hier doen met die warmte, weinig regen en volle zon.

Zo’n week vliegt voorbij, maar het was weer heerlijk om hier even te zijn. Hieronder nog een korte fotoslideshow en een filmpje.

Bij het filmpje zou je misschien denken dat het hier alleen maar inhaken en meedeinen is, maar ja een rustig avondje aan de bar met goede gesprekken en een beetje dobbelen is niet echt om te filmen 🙂