Bij gebrek aan winter dit jaar, kijk ik zo nu en dan even terug naar de winters van een aantal jaren geleden. Ik keek naar 3 februari 2012 en bij de eerste foto wist ik exact weer wat een puinhoop het die dag was met om half drie ’s middags 795 kilometer aan file’s en een waarschuwing niet meer de weg op te gaan. Het was een vrijdag en ik was toen nog accountmanager en reed dagelijks door het land. Ik had een paar afspraken die dag, eerst een in Zaandam en daarna in Amsterdam Zuid Oost. Planning was om tegen drie uur terug te zijn op de zaak. Naar Zaandam was geen probleem, maar de afspraken in Amsterdam Zuid Oost begonnen witter te worden.
Op zo’n bedrijventerrein lijkt het allemaal wel mee te vallen. Ondertussen belde kantoor dat er chauffeurs waren die hun rit niet af wilden maken, waanzin ik rij toch ook nog. Ik vergat even dat er tussen een personenauto en een vrachtwagen toch wel een verschil zit met gladheid. Daarnaast was de vrijdag voor de chauffeurs de Amsterdamdag met veel klanten op de grachten. Maar ja wij van kantoor gingen er vanuit dat alle klanten geholpen moeten worden, weer of geen weer 🙂
Mijn laatste afspraak belde af omdat hij naar huis ging voor hij niet meer weg kon, watje dacht ik nog en aan de andere kant dacht ik nou lekker vroeg terug. Ondertussen begon de sneeuw toch wel vervelend te worden.
Langzaamaan werd duidelijk dat het echt menens ging worden.
Ik vond het steeds minder leuk worden en de ernst begon langzaam tot mij door te dringen.
Er waren zelfs automobilisten die halverwege terugkeerden 🙂
Blijkbaar had iedereen geluisterd naar de waarschuwingen niet meer de weg op te gaan, want het laatste stuk reed ik bijna als enige auto op de bijna lege snelweg.
Ondertussen was ik geloof ik ook de enige gek die nog op de A44 reed.
Toch nog maar even langs kantoor gaan.
Ik begon de sneeuw pas mooi te vinden toen het gestopt was met sneeuwen en ik aan het eind van de middag naar huis reed. Een mooi pak sneeuw op de Haarlemmertrekvaart.
Veel schaatsers op ijsbaan van Oegstgeest, blijft een mooi gezicht met het kasteel op de achtergrond. 
Mooi doorkijkje met toch een luguber karakter, tenminste ik moest aan Birds van Hitchcock denken.
Als je dan thuis je pak uittrekt en naar beneden kijkt, dan ben je alles al snel vergeten en geniet je van de sneeuw en het idee dat het weekend is.
Nu ik naar de foto’s kijk zie ik opeens dat de Groenoordhallen er toen nog stonden.
En zelfs mijn huidige appartement moest nog gebouwd worden. Ik woon nu tussen de huizen en het rood-witte hek, maar wel zonder sneeuw 🙂
Als je terugkijkt op die winters van een aantal jaar geleden, besef je opeens hoe snel de tijd vliegt en het leven veranderd.
5 reacties
Ik moest op de fiets door de sneeuw naar huis. Hoe vind je die dan. Ging prima hoor.. ben toen niet één keer gevallen. (ook niet meerdere keren)
Love as always
dimario
Nu besef ik ook pas hoe lang dat alweer niet geleden is.
En tóch blijf ik hopen op nog een flinke plaagstoot van Koning Winter, het kán nog makkelijk.
Da’s dus de reden dat ik niet van sneeuw houd. Ik heb even op mijn eigen weblog gekeken. In februari 2012 stond ik samen met dochterlief op de bevroren Prinsengracht in Amsterdam.
10 jaar terug een mooi terugblik, was het al vergeten.
Alleen op de snelweg, is wel gunstig de kans op ongelukkig is een stuk kleiner.
Denk dat ik die dag alleen met de hondjes heb gewandeld. Hans