Leidse jongeren theatergroep Hardt heeft hart voor theater

Je merkt het dubbel zo hard hoe erg je het theater gemist hebt op het moment dat je weer in een theatersfeer naar een voorstelling zit te kijken. Donderdagavond genoot ik van een geweldige voorstelling van Theatergroep Hardt.

Hardt bestaat uit leerlingen en oud leerlingen van Vrije School het Marecollege in Leiden. Theaterjuf Katelijn Udo de Haes maakt elk jaar met Hardt een of twee voorstellingen. Het liefst maken zij en de groep stukken op vreemde locaties zoals bijvoorbeeld leegstaande gebouwen en vaak ook zetten ze het publiek aan het denken. Dit keer kozen ze voor het pand van het kunstenaarscollectief Nieuwplaatz. De voorstelling speelde zich voornamelijk binnen en voor het raam af, terwijl het publiek met koptelefoons op het schoolplein zat. Het lijkt alsof iedereen vlak naast elkaar zat, maar het beeld bedriegt er was echt coronaproof ruimte tussen de stoelen en slechts 35 bezoekers per voorstelling ( bedankt Soof voor de foto 🙂 )

Het verhaal is dit keer iets luchtiger, maar heeft wel weer genoeg om over na te denken. Je moet het zien uiteraard, maar ik doe een poging in grote lijnen het stuk een beetje uit te leggen. Phoenie is een jongen die leeft tussen zijn planten en de deur niet uit durft.

De Planten noemt hij zijn prinsesjes en in zijn hoofd komen ze dagelijks tot leven.

Zijn hele wereld draait om zijn planten.

Op een dag ziet hij door zijn raam een meisje met een ladder en is benieuwd wat ze gaat doen.

Phoenie volgt alles wat ze doet en is eigenlijk op slag verliefd, voor zover hij weet wat dat is.

Zijn planten prinsesjes zien de reactie van Phoenie ook en worden jaloers.

In het hoofd van Phoenie speelt heel wat af, zo krijgt hij onder andere tips wat meer macho te worden.

Hoe meer hij het meisje ziet, hoe meer de verliefdheid en onrust in zijn hoofd toeslaan en planten prinsesjes zich laten gelden.

Er volgt een opeenstapeling van beelden en gedachtes in zijn hoofd.

Mooi en lelijk alles vliegt door elkaar.

Hij raakt er totaal van in de war tot op het psychotische aan toe.

Uiteindelijk komt er uit onverwachte hoek redding door een soort duivels uitdrijver, die de gedachten uit zijn hoofd weet te verdrijven.

Phoenie is de waanbeelden in zijn hoofd kwijt en weet dat het meisje van vogelhuisjes houdt.

Hij maakt een vogelhuisje voor het meisje in de hoop daar haar aandacht mee te trekken. De eerstvolgende keer dat ze weer langs komt raakt hij via het raam in gesprek en heeft een cadeautje voor haar.

Nadat ze het vogelhuisje heeft gekregen weet ze hem over te halen naar buiten te komen. Hoe het daarna verder afloopt mag het publiek zelf invullen.

Een mooie voorstelling met een verrassend slot. Gespeeld door een groep enthousiaste jonge acteurs.

Het was de eerste keer dat ik een stuk van ze gezien heb, maar kijk nu al uit naar de volgende voorstelling.