De 14e Schemerstad was, naar mijn mening, een van de leukste en verrassende edities. Het weer zat ook mee, dus in alle opzichten twee geslaagde avonden. Ik voer op de vrijdagavond mee en heb echt genoten. Vanaf half acht ging het publiek aan boord of sloot met de eigen boot aan bij de vloot.
Het publiek kreeg bubbels als welkomstdrankje voor ze aan boord stapten.
The Bingham Boys stonden voor het Havenkantoor te spelen en zorgden voor een releaxed muzikaal sfeertje.
Om niet met alle boten bij elkaar te liggen bij de optredens was de vloot ook dit jaar weer opgedeeld in verschillende groepen en kleuren.
Peter en Lenie Labrujère vonden het allemaal best en zaten lekker langs de kant te genieten van alle drukte.
Organisator Frank van Leeuwen heette iedereen welkom en vroeg de eerste kleuren te vertrekken volgens het opgegeven schema.
Ik zat in een boot van de gele vloot en onze eerste stop was bij de Lakenhal waar Collectief Ludvic een gedeelte uit Requiem speelde.
Ik heb van alle voorstellingen gedeeltes gefilmd en gefotografeerd, dat staat onderaan in het filmpje en de fotoslideshow. Voor het gemak pak ik gewoon de teksten uit het programmaboekje voor de uitleg. Dan snappen jullie de filmpjes waarschijnlijk ook beter. Een muzikaal ritueel als afscheid van de angst. De mens is bang. Bang voor spinnen, een oneindige hoeveelheid ziektes, virussen en ruim zeven miljard mensen die we niet in de hand hebben. Het hebben van controle is het hoogste ideaal. We zijn erop gebrand, waardoor we de wereld vanuit angst bekijken. Maar des te harder we de angst proberen te bestrijden, des te meer ze ons verleidt en verstikt.
In ‘Requiem’ doet een groep angstige mensen een poging om deze angsten voor eens en voor altijd te begraven. In een muzikaal ritueel nemen ze afscheid van alles wat hen tegenhoudt. Het beladen onderwerp angst wordt in de voorstelling op een lichte en komische wijze benadert en er wordt een hoopvolle blik op de toekomst geboden.
Het gebeurt niet vaak dat de hoofdrolspelers je vrolijk uitzwaaien.
In het Blekerspark trad DansBlok & Kasset op.
Muziektheater en dans over de kracht van lichamelijke herinnering. Ik weet nog hoe we aten. Tegenover elkaar aan tafel. We spraken over vroeger. Nee, de buren. Geloof ik. Zitten op je billen, zei ze. Rug recht. De muziek stond luid. Of. Nee. We aten. We zaten aan tafel. Ze zei niks. Er was geen geluid. Ik herinner, dus ik ben: onze herinneringen maken ons tot wie we zijn. Maar we weten ook dat ons geheugen feilbaar is en sommige herinneringen raken diep verstopt. In SPIERGEHEUGEN verkennen KASSETT en DansBlok de herinnering. Een vrouw die zich voornam nooit meer iets te vergeten verzandt op één detail toch in de mist van het geheugen. Langzaam neemt het lijf, belichaamd door twee dansers, het geheugen over. Gedreven door stuwende mechanische, maar haperende beats, komen flarden van herinnering terug. SPIERGEHEUGEN neemt je mee in de kracht van lichamelijke herinnering.
In het filmpje en de fotoslideshow staan meerdere beelden over het varen zelf, maar als ik dat hier ook nog ga zetten wordt het wel een heel lange blog 🙂
Na een plaspauze bij de Brasserie de Poort voeren we door naar het Ankerpark waar Fields of Wonder optrad.
Fields of Wonder trakteert u vanavond op een sneakpreview: een nieuwe editie van De Spaanse Hoer die jaarlijks rond oktober op de Burcht is! ‘Wie VOLGT?’ Wie de wonderlijke voorstellingen van Fields of Wonder ooit heeft ervaren zal dat nog lang met zich meedragen. U wordt deelgenoot gemaakt van theatraal ervaring die nog lang onder de huid blijft zitten. Het alledaagse wat zij u voorschotelen is niet wat het lijkt. “Absurditeit en alledaagsheid zitten soms heel dichtbij elkaar. Fields of Wonder werkt op het grensvlak van beeldend en performance en geeft je het Alice-in-Wonderland gevoel zomaar op de hoek van de straat, midden in de binnenstad.”
Bij onze vloot hoorden ook twee kano’s. het is natuurlijk best wel een stuk varen en in behoorlijk tempo voor een kano. Vooruit dan maar, even een sleepie.
We kwamen aan bij de een na laatste speelplek, het was even passen en meten om iedereen op zijn plek te krijgen.
Toneelgroep Al Dente speelde King Lear in een kwartier.
Lear, koning van Engeland, oud en der dagen zat, wil met pensioen. Zijn machtige rijk laat hij achter voor zijn drie dochters: het grootste deel voor wie het meest van hem houdt. Dat gaat niet goed. Jaloezie en machtswellust steken de kop op en Lear zelf valt aan waanzin ten prooi. Op vergelijkbare wijze wordt Lears beminde graaf Gloster het slachtoffer van zijn trouweloze bastaardzoon. En dat is nog lang niet alles, want qua intrige is King Lear misschien wel het ingewikkeldste Shakespearedrama. Het dertigjarige Al Dente brengt de tekst terug tot de ultieme kern, speelt het verhaal met beetgare ironie, maar deinst niet terug voor een afloop waarbij gerust een paar tranen mogen vloeien.
Echt mooi gedaan en mijn kennis rondom King Lear is ook gelijk in een kwartiertje weer opgefrist.
Ik wil niet chauvinistisch zijn, maar hier varen is toch echt mooi.
We kwamen alweer bij het laatste optreden van vanavond. De Haagse cabaretier Marcel Harteveld. Hij keek vooruit naar het komende EK en terug op het WK in Qatar.
Marcel sloot af met een mooi lied, waarin hij aangaf dat het niet uitmaakte wat zijn zoontje zou worden, als hij maar niet …….nou ja dat zie je in het filmpje wel.
In de fotoslideshow een aantal sfeerfoto’s van de eerste avond van Schemerstad en in het filmpje korte flitsen van de optredens. Eerst het filmpje.
Hier nog de foto’s.
3 reacties
Ik vind dit ook een super idee, maar vrees dat het aantal mensen dat eraan kan deelnemen toch beperk is en ook de tijd uiteraard..
Dat lijkt me een fantastisch evenement, maar ja, ik hoor het altijd te laat, dan is het al geweest.
Wat een leuke evenementen toch altijd bij jullie!