Leids Inloophuis bestaat 40 jaar, stichting Lumen hield zaterdag een open dag

Veertig jaar geleden werd op het Rapenburg in Leiden het Inloophuis geopend, Een veilige plek voor mensen die te maken hebben of hebben gehad met psychische klachten en of verslavingsproblemen. Tegenwoordig valt het Inloop- en ook het Respijthuis onder de stichting Lumen.

Het Respijthuis is een onderdeel van het Inloophuis. Het Respijthuis heeft een aantal kamers waar mensen even tot rust kunnen komen om de boel weer op een rijtje te zetten of even te ontsnappen aan teveel prikkels in de eigen woonomgeving. Het verblijf in het Respijthuis mag in principe niet langer dan twee weken duren. Ik rij regelmatig langs het Inloophuis en dacht een mooie gelegenheid eens binnen te kijken tijdens de Open dag en wat meer te weten komen over hun werk.

Hoe anders kan een middag lopen. Ik zeg het eerlijk ik had daarvoor een reportage bij K&G gemaakt, moest nog wat dingen doen en ’s avonds naar Essential 80’s Party en tussendoor nog wat schrijven. Kortom ik dacht er is muziek, hapjes en workshops, ik loop een rondje maak wat foto’s en ben in vijftien minuten weer weg.

De gemoedelijke en rustige sfeer viel als een warme deken over je heen.

In alle ruimtes was wel iets te doen zoals bijvoorbeeld een kleine tentoonstelling van een van de bezoekers.

Ik ging even boven kijken en kwam terecht bij het Herstelverhaal van Amber. De 37 jarige Amber vertelde hoe haar leven tot nog toe verlopen was. Een leven dat in- en intriest begint, maar halverwege omslaat in een hoopvol en krachtig verhaal. Door gelukkig de juiste mensen tegen te komen en zelf te willen gaat het nu geweldig met haar. Uit het Herstelverhaal blijkt duidelijk dat hoop en kracht vrijwel alles kunnen overwinnen. In grote lijnen komt haar levensverhaal neer op, vanaf de geboorte in een ontwricht gezin, om je prettig te voelen gaan overeten, diverse internaten, op 11 jarige leeftijd al winkeldiefstallen, harddrugs en uiteindelijk jeugdgevangenis of zoals ze het zelf zei, “ik was gewoon een kutkind’.  Met hulp van haar bonusouders, maar vooral op eigen kracht heeft ze haar leven weer op de rit gekregen en werkt nu bij het Respijthuis in Alphen. Onderstaande foto komt van een website waar zij zelf haar levens/herstelverhaal verteld.

Los van het indrukwekkende verhaal was er nog iets dat ik erg mooi vond. Amber noemt zichzelf geen hulpverlener, maar hoopverlener. Na haar verhaal hebben we beneden nog doorgepraat over verleden, het werk en wederzijdse ervaringen met sociaalwerk en hulpverlening. Ik ben natuurlijk vroeger bij mijn vrijwilligerswerk ook veel met diverse instanties en hulpverleners in aanraking ben gekomen, waar ik niet altijd even tevreden over was. Ondertussen waren de meeste programmaonderdelen afgelopen en verzamelden zich een aantal bezoekers in de woonkamer en aan de gezellige lange tafel.

Heerlijk om te praten met mensen die geen hulpverlener, maar hoopverlener zijn en waar een bezoeker geen cliënt is, maar een bezoeker.