Haagweg 4, de voormalige LTS, is al tientallen jaren het bolwerk van kunstenaars, makers en creatieve bedrijfjes. Iedereen kent het imposante pand dat grenst aan het Stadsparkeerplan.
Eens in de zoveel tijd is er een gezellige borrel voor de gebruikers van de Haagweg en vrienden van Haagweg 4. Gisteren was het weer gezellig druk tijdens de borrel.
De borrel werd dit keer gegeven in galerie Yomooka.
Het was tevens de opening van de expositie The Road to Minimalism. Er hingen werken van Peter Zuur, Jan Schoonhoven, Zerrou, Carlos Cruz-Diez, Felipe Pantone, Lisa Müller van der Heijden en beeldhouwer Allart Lakke, acht totaal verschillende kunstenaars.
Inderdaad totaal verschillend en het meeste sprak mij wel aan, alleen even wennen zoveel verschillende stijlen in een ruimte.
Natuurlijk, ik had gelezen hoe de expositie heet. Natuurlijk ik las ook dat de expositie een weg naar minimalisme is. Het bleek alleen dat ik weer eens als een olifant in een porseleinkast door de expositie heen liep. Ik liep van links naar rechts, stak over en keek zelfs even boven. Ik kwam er pas achter dat er een lijn in zat toen eigenaar Jorg Rozier de expositie opende en uitleg gaf over het ontstaan van de Road to Minimalism.
En inderdaad het komt anders over als je begint bij het drukke schilderij achter Jorg Rozier.
Als je dan rechtsom langs de kunstwerken loopt wordt het steeds minimalistischer tot je eindigt bij het vrijwel uitsluitend grijze doek aan de overkant. Dat was dan de weg naar het minimalisme. ( in de galerij onderaan zal ik de kunstwerken op volgorde zetten 🙂 )
Enkele kunstenaars vertelden iets over hun werk zoals Zerrou. Het bleek wel dat kunstenaars doeners zijn en mindere praters, want hij vond zelf dat hij er eigenlijk niet veel over kon zeggen. Hoeft wat mij betreft ook niet, ik vind zijn twee werken geweldig.
Allart Lakke vertelde dat zijn beelden eigenlijk afgekeurde stukken zijn. Ze staan op wieltjes en je zou ze misschien in optocht door de stad moeten rijden en dat het publiek dan met rot fruit en eieren er naar kan gooien. Ik vond het een sterke uitleg, alleen jammer dat het waarschijnlijk niet uitgevoerd wordt want daar zou ik dan graag bij zijn. Het zou toch een ultieme kunstuitvoering zijn.
Lisa Müller van der Heijden, de maakster van het meest minimalitische stuk had ook niet bijster veel te vertellen, maar dat past natuurlijk wel bij minimalisme.
Het publiek luisterde aandachtig naar de korte toespraakjes van de verschillende kunstenaars.
Na de officiële opening werd er nog gezellig doorgepraat en was iedereen het erover eens dat de borrels weer een regelmatiger karakter moeten krijgen en leuk om te combineren met openingen.
In de galerij staan onderaan de kunstwerken in de juiste volgorde.
4 reacties
Dan kom ik al een heel eind met mijn witte canvas, ik geef het de titel “ik weet het nog niet”. Maar even serieus, er zijn een aantal werken bij die me wel kunnen bevallen. Die rode rechthoekige blokjes en het schilderij ernaast, ik denk dat dat glaswerk is, mogen hier zomaar aan de muur.
Tja, het toppunt van minimalisme is natuurlijk alles weg laten maar zo’n opmerking kan alleen een kunstbarbaar maken.
Leuk om zoveel creativiteit om je heen op te snuiven.
Love As Always
Dimario
Nou ja, goed dat je uiteindelijk toch de lijn erin ontdekte. Zou ook echt iets voor mij zijn.