Als je denkt dat je vrijwel alles al meegemaakt hebt, is er altijd nog wel een overtreffende trap. Voor zover ik weet, was ik vrijdag getuige van de eerste polonaise ooit in het Klein Auditorium van het Academie gebouw.
Daarover straks meer, want waarom was ik er zul je denken. Er was een feestelijke bijeenkomst vanwege de oprichting van het Rie Schild-de Groen Fonds. Rie Schild was 70 jaar huishoudster in het studentenpand Rapenburg 110. Zij was veel meer dan huishoudster en eigenlijk een soort hospita. Zij werd door de studenten op handen gedragen en niet voor niets de Koningin van het Rapenburg genoemd.
Ze was als een moeder voor de jongens, maar ook behoorlijk streng en hield van regels. Elke ochtend om half 10 werd er koffie gedronken, kater of geen kater je had er maar te zijn. Als er dames waren blijven slapen joeg Rie ze met een plens ammonia het huis uit. Iedereen die gewoond heeft op Rapenburg 110 en haar heeft meegemaakt heeft diep respect en bewondering voor haar. Het auditorium liep dan ook vol met voornamelijk heren van alle leeftijden.
Rie wilde dat na haar overlijden haar vermogen naar de wetenschap ging, vandaar dat gisteren 2 jaar na haar overlijden het Rie Schild-de Groen Fonds werd bijgeschreven in het Leids Universitair Fonds. Het fonds wil wetenschappelijk onderzoek ter preventie en behandeling van kanker ondersteunen en keert elk jaar een projectsubsidie van 22.250 uit aan een jonge wetenschapper. Daarnaast zijn er drie prijzen voor studenten die een publicatie of scriptie schreven over kankeronderzoek. In de Mare van deze week staat een heel artikel over Rie en is zeker het lezen waard. De huidige bewoners van Rapenburg 110 begonnen direct te lezen.
De leeftijden van de studenten en afgestudeerden lagen natuurlijk een beetje uiteen, maar een ding hebben ze gemeen, ze hebben allemaal op Rapenburg 110 gewoond.
Ook Joop Visser woonde destijds op Rapenburg 110, alleen ging hij toen, naast zijn studie, door het leven als zanger/componist Jaap Fisscher. Ouderen onder ons kennen zijn nummers, zoals onder andere “Het Ei” zeker weten nog.
Jaap is tegenwoordig weer Joop en treedt samen met Jessica van Noord regelmatig op met mooie en vaak scherpe liedjes.
Vanmiddag hielden zij in de gaten dat iedereen zich aan de spreektijd hield, zodat er tijd over bleef voor een kort optreden.
Eline Danker, directeur van het Leids Universiteits Fonds heette iedereen welkom en was blij dat de oprichting van het Rie Schild-de Groen Fonds een feit is.
Rector magnificus Carel Stolker heeft niet op Rapenburg 110 gewoond en haar helaas ook niet persoonlijk gekend. Ik weet dat mijn voorganger haar in 2007 de penning van de Leidse Universiteit heeft uitgereikt en die krijg je niet zomaar. Zij heeft dan ook heel veel voor de studenten van Rapenburg 110 betekend.
Oud bewoner Jaap Koster blikte in 5 hoofdstukken terug op het werk en leven van Rie.
Geweldig is het verhaal dat ze als jong meisje verliefd was op een jongen en een horloge had gekocht. De jongen was echter niet verliefd op haar. Ze gooide het horloge op de grond en trapte het met haar hakken kapot, als ik jou niet krijg, dan krijg jij ook dit horloge niet.
Zo had Jaap vele verhalen over Rie, waarin de ammonia centraal stond want daar was Rie behoorlijk kwistig mee.
Professor Hans Guldemond, oncoloog bij het LUMC, was blij en vereerd dat Rie haar nalatenschap beschikbaar heeft gesteld voor onderzoek naar kanker.
Na de toespraken sloten Joop en Jessica de bijeenkomst af met een kort optreden.
Ze speelden een paar heerlijke nummers waaronder het lied over het Leids ontzet met 3 oktober en het prachtige “Het zijn de straten niet”.
Jessica houdt van feestjes en vindt het stiekem wel leuk het protocol een beetje te tarten, daarom had ze een plannetje bedacht. We gaan iets doen wat nog nooit gebeurd is in het statige Auditorium.
Het publiek aan het klappen en meezingen krijgen, was leuk maar niet wat zij in gedachte had.
Een polonaise in het Auditorium, dat leek haar nu echt leuk. Ik denk inderdaad dat dit de eerste of een van de weinige polonaises in het Auditorium geweest is.
Ook Carel Stolker had het nog nooit meegemaakt, maar liep wel mee in de polonaise.
Aan het slot moest er natuurlijk nog wel een groepsfoto worden gemaakt met huidige en oud bewoners en andere genodigden.
In de fotoslideshow hieronder nog een aantal sfeerfoto’s. ( Het nummer ‘Het zijn de straten niet’ heb ik als muziek onder de slideshow gezet)
4 reacties
Bijzonder verhaal eigenlijk dat één vrouw zoveel mannen in het gareel kan houden.
Love As Always
Di Mario
Een heel bijzondere vrouw dus, die zelfs haar vermogen ter beschikking heeft gesteld aan de de wetenschap.
Doet een beetje denken aan de sfeer van de meisjes boeken van vroeger denken.Ruud heeft daar niet gewoond in ieder geval, die heeft de meeste jaren gewoon thuis in Den Haag gewoond;-)
Het ei! Wat leuk! Die ken ik uit mijn hoofd! En wat een geweldige vrouw moet die Rie geweest zijn. Echt heel bijzonder.