Wereldwijd werd gisteren stilgestaan bij het begin van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Precies twee jaar geleden op 24 februari viel Poetin de Oekraïne aan en zorgde daarmee dat sindsdien de wereldvrede in groter gevaar dan ooit is. In Leiden organiseerden de Oekraïners De Mars van solidariteit en steun.
Er werd verzameld voor Stationsweg 107 waar een aantal Oekraïners woont.
Vrijwel iedereen had een kaarsje of waxinelichtje bij zich.
De lange stoet vertrok naar het Oorlogsmonument bij Molen de Valk. Vanaf het Stationsplein ging het onder de Morspoort door.
Ik vond het wel iets indrukwekkends hebben onder de poort door met de Leidse Sleutels op de grond.
Vanuit de Morsstraat werd de Beestenmarkt overgestoken. Op de Beestenmarkt zag je duidelijk hoe lang de stoet was, terwijl de kop al bijna overgestoken was kwam de staart nog uit de Morsstraat. Een indrukwekkend gezicht.
Bij het Oorlogsmonument mocht iedereen die iets wilde zeggen het woord voeren.
Het is raar, als je een of twee Oekraïners op straat spreekt krijg je het gevoel, nou jullie aarden aardig hier en de pijn valt wel een beetje mee. Als je de hele groep ziet dan zie je de pijn op hun gezichten.
Een aantal probeert vliegensvlug onze taal te leren. Deze jongen is twee jaar in Nederland en sinds kort in Leiden. In perfect Nederlands bedankte hij voor de steun en gastvrijheid die hij in Leiden ervaart.
Iedereen luisterde gelaten naar de toespraken.
Je moet er toch niet aan denken dat je kinderen of kleinkinderen dit moeten meemaken. Op zo’n moment ben je toch enorm blij dat je hier zit. Alhoewel dat natuurlijk betrekkelijk is, als we Poetin zijn gang laten gaan zitten we over een paar jaar in hetzelfde schuitje.
In het filmpje onderaan draagt een mevrouw een gedicht of verhaal voor, uiteraard verstond ik er niets van maar aan de reactie van de Oekraïners zag ik dat het heel erg emotioneel was. Mocht iemand het kennen en is er een vertaling van, dan ben ik heel benieuwd, want het moet indrukwekkend en prachtig zijn.
Na de toespraken werden de kaarsjes bij het Oorlogsmonument gezet en het Volkslied en andere liederen gezongen.
Ondanks de ondertussen stromende regen bleef iedereen uit eerbetoon staan.
Het was een korte, maar indrukwekkende bijeenkomst.
Ik liep weg en een oudere vrouw pakte mijn arm en zei spasiba, wat bedankt betekend. Al de tweede keer deze week dat blijkt dat onze aandacht enorm gewaardeerd wordt. Hieronder een filmpje en een fotoslideshow.
Hieronder nog een aantal foto’s.
6 reacties