Zoals een aantal lezers wellicht wel weet heb ik ook elke maandag een pagina in het Leidsch Dagblad met leuke nieuwtjes uit Leiden. Hierdoor krijg ik regelmatig leuke tips of vragen om ergens bij te zijn. Soms zitten daar echte pareltjes tussen, afgelopen week ging ik bij zo’n pareltje op bezoek. Het is deze maand exact 85 jaar geleden dat de Wereld Jamboree in Nederland was. Ik kreeg via Ger Koper van de wijkkrant Morsetekens de vraag of ik het leuk vond om iemand te ontmoeten die nog bij de Wereld Jamboree in 1937 was geweest. Natuurlijk vind ik dat leuk en zo zat ik deze week aan tafel bij twee puur Leidse dames, Conny en Bernadina van Haasteren. Ze gingen het Jamboree lied voor mij zingen.
De nu 92 jarige Conny ging als zevenjarig meisje samen met haar broer Jacques naar de Jamboree in Vogelenzang bij Bloemendaal. Beide waren lid van de Sint Lodewijksgroep in Leiden.
Normaal maak ik tijdens een gesprek regelmatig foto’s, nu kwam ik er eigenlijk niet aan toe. De dames hadden zulke mooie verhalen dat ik vrijwel ademloos zat te luisteren. De naam van Haasteren is natuurlijk bij de meeste (oudere) Leidenaren heel bekend. De vader van Conny en Bernadina had een kolen en aardolie handel in Leiden. De nu tachtigjarige Bernadina was tijdens de Jamboree nog niet geboren, maar ging na de oorlog ook naar de Lodewijksgroep. De zussen wisten nog heel goed dat hun vader altijd de kinderen van de Lodewijksgroep met zijn vrachtwagen naar de zomerkampen bracht.
De Jamboree, vertelde Conny, was een groot spektakel met ruim 28.500 deelnemers uit 54 landen. Je kwam scouts tegen uit landen waar je het bestaan nog niet eens van wist. Om de Jamboree goed te laten verlopen was er een redelijk dik een boekje met daarin alle regels.
Er waren ook allerlei protocollen voor bijvoorbeeld het défilé.
Er werd in de familie van Haasteren altijd veel gezongen en daar was ook jaren later nog regelmatig het Jamboreelied bij. Het is ondertussen wel weer heel wat jaartjes geleden dat we het gezongen hebben maar we zullen het proberen.
We proberen er piano bij te spelen, maar de noten op dit blad zijn zo klein dat Bernadina ze bijna niet kan lezen.
We lieten de piano voor wat hij was en de dames zongen zonder pianobegeleiding.
Ik heb genoten van de enthousiaste verhalen, dit zijn echt pareltjes om te ontmoeten. Vanmiddag werd ik gebeld door Conny die mij bedankte voor het artikel in het Leidsch Dagblad. Ze vond het prachtig en had al meerdere reacties gekregen.
Feesten zijn mooi om over te schrijven, maar dit soort ontmoetingen zijn een feestje om over te schrijven.
8 reacties