Ik heb uren zitten denken of ik deze blog wel of niet zou plaatsen. Ik hoop hiermee een aantal mensen een andere kijk te geven op de komst van de Oekraïense vluchtelingen naar Nederland. Het zou dan ook fijn zijn als je de moeite nam het hele artikel te lezen voor je reageert.
Ik snap dat mensen kritiek hebben op- en onvrede over plaatselijke- en of landelijke politiek. Gelukkig mag dat in Nederland, in landen als Rusland ligt dat net even anders. Maar wat ik echt niet snap en niet wil snappen is dat je de onvrede over de politiek hier afwimpelt op onschuldige vluchtelingen uit de Oekraïne, die liever gewoon thuis waren gebleven in plaats van op de vlucht voor dood en verderf. Ik ben echt geschrokken van de reacties afgelopen week op het artikel ‘Fietsen voor Oekraïners’ op de facebookpagina ‘Je bent een Leidse Glibber als……..” . Ik dacht niet dat wij als Leidenaars zo in elkaar zitten.
Alsof het zo moet wezen kwam ik zondagmiddag bij toeval in gesprek met iemand uit de Oekraïne en na een tijdje nadenken heb ik toch besloten een verslag van het gesprek te maken. Ik hoop dat zoveel mogelijk van de reageerders dit stuk lezen en wellicht na gaan denken over wat ze allemaal hebben uitgekraamd en verweten aan Oekraïners
Zondagmiddag liet ik mijn hond uit in De Leidse Hout, een vrouw met een klein hondje kwam me tegemoet. Happy begon gelijk te kwispelen en liep op het hondje af. Is it safe vroeg de vrouw in Engels met een accent. Ik zei ja hoor en ze liet haar hondje los. We keken wat naar de spelende hondjes en ik vroeg (ondanks dat ik dat al vermoedde) waar ze vandaan kwam. Oekraïne Cherson antwoordde ze met een zachte beetje bedeesde stem. Ze sprak een beetje Engels en we begonnen een gesprek.
Ik zei rotte tijd voor jullie en hoop dat je je hier een beetje op je gemak voelt voor zover dat mogelijk is met de gedachte aan thuis. Ik weet wat er daar aan de hand is en ben best wel wat gewend, maar had moeite mijn tranen te bedwingen bij wat er opeens als een waterval uit kwam, ze was duidelijk blij haar verhaal te kunnen vertellen.
Ze kwam uit Cherson, toen de oorlog uitbrak raadde haar man aan dat ze zou vluchtten naar het westen. Ze had op een gegeven moment geen vervoer meer en heeft vier dagen gelopen om in veilig gebied te komen. Van daaruit ging het snel en kwam ze in Holland terecht. Ondertussen is haar man gesneuveld in de strijd net zoals minstens acht van haar beste vrienden. Haar huis en wijk waar ze woonde zijn totaal verwoest, maar zodra het veilig is wil ik terug zei ze stellig. Ik ben zo blij in Holland onderdak gekregen te hebben, jullie zijn zo lief en behulpzaam, dank je dank je dank je. Ze vervolgde, Cherson was een mooie stad met veel oude gebouwen. Wij hebben ook net zoals jullie een universiteit en zijn trots op onze stad. Maar nu alles is verwoest en dat allemaal door die verschrikkelijke zinloze oorlog. Ik vertelde dat ik respect heb voor het Oekraïense volk en het feit dat ze zich niet over hebben gegeven. Als ze dat wel hadden gedaan dan had Poetin verder gegaan en zaten we nu in de derde wereldoorlog. Er kwamen tranen in haar ogen en zei, dat is inderdaad waar en fijn dat je dat begrijpt en waardeert, maar de prijs is voor ons wel erg hoog. Gelukkig vangen jullie ons goed op anders was het niet te doen geweest. Dat wij hier veilig zitten en goed worden opgevangen is een extra stimulans voor de soldaten om door te vechten in de hoop dat we snel weer terug kunnen keren om samen het land weer op te bouwen. Pffffff ik voelde me steeds kleiner worden en zag in een flits de reacties voor me van een aantal negatieve reageerders.
Inwendig maakte mijn schaamte plaats voor woede en ik dacht, hadden jullie nu maar hier gestaan om dit aan te horen en als je het dan nog zo goed weet, had dan het lef gehad om het deze vrouw hier recht in haar gezicht te zeggen in plaats van te reageren op facebook.
Terwijl de hondjes nog steeds speelden vertelde ze dat Leiden mooi is en iedereen zo vriendelijk. Ik denk dat ik ga proberen Nederlands te leren, dan begrijp ik jullie nog beter zolang ik hier nog ben. We namen afscheid en ze bedankte me nogmaals, ze liep weg draaide zich nog een keer om zwaaide en riep thank you thank you.
Ik zwaaide terug en dacht, ach wijffie leuk als je probeert Nederlands te leren maar als ik sommige reacties op facebook zie dan zou dat wel eens een tweede oorlogstrauma voor je kunnen worden.
Er zullen vast wel weer negatieve reacties op dit verhaal komen van mensen die het allemaal beter weten. Sorry dikke L . . het boeit me voor geen meter, ik vond het belangrijk dat dit verteld werd en doe er mee wat je wilt. Het gaat om mensen en niet om politiek.
8 reacties