Sinds een paar maanden laat ik ’s morgens Happy vaak uit op het landje tegenover mijn huis. Ze kan er even rennen en dat is lekkerder dan aan de lijn alleen even plassen in het parkje achter het appartement.
Ze moet dan wel twee keer oversteken en als ik ergens een hekel aan heb is het een hond die loopt te trekken. Bij de Leidse Hout trekt ze niet en als ik haar los maak spurt ze niet weg, maar wacht keurig tot ik zeg, ga maar.
Zoiets moet bij het stoplicht natuurlijk ook kunnen, uiteraard wel aan de riem.
Na een paar weekjes oefenen hoef ik niets meer te zeggen en gaat ze keurig zitten, wel of geen verkeer. Op het moment dat het stoplicht op groen springt en begint te ratelen, staat ze sinds kort op. Geinig hoe snel ze dit leren.
De tweede oversteek is een stuk rustiger, maar ja toch wachten.
Eerlijk is eerlijk ik denk ook wel eens ik sta hier voor, … inderdaad ja. Happy laat dat ook duidelijk merken en kijkt vragend om met een snuit van sorry hoor maar wat zijn we hier aan het doen.
Vervolgens gaat ze heel demonstratief de andere kant opkijken.
Tja soms is een hondenleven met dat luisteren naar het baasje, echt een hondenleven.
5 reacties